Wiebelig. Dat gevoel dat je het even niet meer zo goed weet. Dat je daardoor ineens onzeker of gefrustreerd kan worden. Dat je blokkeert en licht in je hoofd wordt. En dat je je het liefst even wilt verstoppen om met rust gelaten te worden om alles even op een rijtje te zetten. Kortom het gevoel dat je stevigheid en grond onder je voeten nodig hebt.

De afgelopen periode was voor mij een tamelijk wiebelige periode. Veel keuzes, veel veranderingen, veel beslissingen in een korte tijd. Zeker niet slecht of naar, maar gewoon even veel. Te veel.

Reddingsboei
Deze periode ben ik goed doorkomen omdat ik mijn reddingsboei binnen handbereik heb. Dat wiebelige gevoel maakt mij namelijk duidelijk dat ik extra aandacht moet besteden aan goed geaard zijn. Of ook wel gegrond zijn. Om niet alleen maar in m’n hoofd te zitten maar vooral ook in m’n lijf en bij mezelf te kunnen blijven. Goed gegrond zijn geeft weer stevigheid, vertrouwen en helderheid. Je overziet het grotere geheel makkelijker en komt eerder bij je eigen wijsheid en innerlijk weten. Daarnaast zijn er nog tal van fysiologische voordelen.

Dit helpt echt
De stress rond wiebeligheid kan er voor zorgen dat je ademhaling hoog zit en je schouders achter je oren verdwijnen. Een quick win met instant resultaat is super simpel: schouders laag, voeten naast elkaar en een paar keer diepe zuchten. Ogen bij voorkeur gesloten en je aandacht naar binnen gericht. Geloof mij, dit werkt! Dit kan je verder uitbreiden door je aandacht naar je voeten te brengen en vervolgens een bodyscan te doen. Met je aandacht je lijf doorlopen. Of met je aandacht enkele minuten je ademhaling volgen. Alleen maar waarnemen. Niets meer dan dat. Breathe in, breathe out. Voel eens wat er gebeurt!

Wat nog meer? Bijvoorbeeld…
– meer tijd in de natuur doorbrengen
– tijdens het lopen je pas vertragen, vertragen en vertragen
– vaker de stilte opzoeken. Maar ook bewust stiller zijn (lees smartphone uit en off-line) waardoor je zelf ook verstilt
– yoga en ontspanningsoefeningen
– oefenen met buik- of middenrifademhaling
– schoenen uit, sokken uit en op blote voeten lopen
– met je handen lekker door de aarde woelen
– je voeten masseren met geurige olie. Zelf ben ik fan van Wood van Chi Natural Life
– liever en zachter zijn voor jezelf

Aandacht
Aan aarding en gronding besteed ik altijd veel aandacht. Zowel bij de Mind-Walk, de coaching in de natuur als bij de opleiding natuurcoaching en de Time Out Outdoor dayretreat die ik verzorg is aarden een van de belangrijkste onderwerpen. Het helpt je razendsnel tot rust en tot jezelf te komen. Hoe meer je hiermee oefent, hoe makkelijker en sneller het gaat. Dat is geen rocket science. Het toverwoord is aandacht.

Doseren, vertragen, verstillen
Als bezig bijtje heb ik dit ook echt moeten leren om niet steeds uit de bocht te vliegen. Ik moest leren te doseren, te vertragen, te verstillen. Ik was bang dat m’n leven daardoor saai zou worden en ik m’n enthousiasme zou verliezen. Het voelde alsof ik moest kiezen. Maar niets is minder waar. Ik kwam juist meer tot en bij mezelf. Het gaat om en/en. En enthousiast en geaard. Dat geeft me ademruimte, vleugels en flow. Het gevoel dat ik leef in plaats van geleefd wordt. Dat gevoel wens ik jou natuurlijk ook. En ik help je er heel graag bij.

 

It’s your light that lights the world

En toen was het december. De laatste maand van het jaar. Misschien zie jij er tegenop om deze maand door te komen. Of juist niet en kijk je er al lang naar uit. Zelf hou ik van december. Van de donkere dagen en de vele lichtjes binnen en buiten. Die sfeer doet me wat. Op de een of andere manier wordt het stiller en zachter in mij en om me heen.

December is een maand van oude en nieuwe tradities. Van oude en nieuwe rituelen. Een van de bekendste en oudste rituelen is het aansteken van kaarsjes. Of je nou wel of niet religieus bent, je hebt vast wel de ervaring wat het bewust aansteken van een kaarsje met je doet. Super simpel en krachtig tegelijk.

Vandaag, 1 december start ik met de RITUAL OF LIGHT
De wereld kan wel wat licht gebruiken en jij misschien ook wel. Daarom brand ik elke dag bewust twee kaarsjes. Met de meest liefdevolle intentie. Een voor jou, omdat ik jou licht, liefde en joy wens en een voor mezelf.

Een kaarsje branden voor jezelf doe je misschien niet zo gauw. Maar echt het is een van de meest krachtige en simpele manieren om weer even tot jezelf te komen en je met jezelf te verbinden.

Een kaarsje voor jezelf omdat je ergens enorm dankbaar voor bent, of omdat je iets wilt vieren, of ergens bij stil wilt staan. Voor meer rust en vrede in jezelf of om je eigen licht te laten schijnen.

En in de volle decembermaand is het ook een heerlijk rustpuntje op de dag om niet uit de bocht te vliegen….
A true act of selfcare and selflove.

Een kaarsje voor iets of iemand anders. Om liefde en licht te sturen naar waar dat nodig is. Voor verbinding, nabijheid en wensen. To share and to care. Ik weet zeker dat jij vast wel iemand weet waar jij graag een kaarsje voor wilt branden.

Ritual of Light is ontstaan uit een verlangen om de wereld een beetje lichter en liefdevoller te maken in deze roerige tijden. Ik geloof zo dat het helpt als we dat met elkaar doen.

Ik zou het echt super gaaf vinden als je meedoet en jij ook jouw licht laat schijnen.

Maak er vooral je eigen ritueeltje van. Koop of maak mooie kaarsjes die je elke dag brandt, of steek juist elke dag een andere kaars aan. Binnen of buiten. Het maakt niet uit. Het gaat om de intentie en de aandacht die jij er aan geeft.

De Ritual of Light experience duurt zeker tot en met 21 december, de winterwende die de terugkeer van de zon en het licht markeert.

It’s your light that lights the world

Ja, moe van mezelf, je leest het goed. Moe van het ‘aan’ staan. Moe van het moeten. Ook moe van alle dingen zelf doen, moe van de hoge lat, moe van slim en strategisch bezig zijn. Moe van altijd maar rekening met een ander houden. Moe van alle prikkels en gedoe. En moe van het overal altijd maar een oplossing of een antwoord voor moeten hebben. Moe van mezelf maar moeten verbeteren en ontwikkelen. Moe van de toneelstukjes waar ik af en toe in beland. En vooral moe van alle goedbedoelde adviezen waarvan ik in paniek raak omdat ik dat niet ben, kan, heb en een ander wel… En ik weet zeker dat ik daar niet de enige in ben.

Serieus signaal
Met moe zijn zelf is niets mis. Maar als deze met name mentale vermoeidheid toeslaat, dan is dat een serieus signaal. Alarmfase 1 kan ik wel zeggen. ‘Laat me met rust!’, is het enige wat ik dan kan bedenken. Kop onder de dekens en er even helemaal niet zijn. Maar dat helpt niet. M’n hoofd staat aan. En die vindt van alles, die wil van alles, die vindt dat ik het niet kan maken, flink moet zijn… ‘Laat me met rust’, schreeuw ik eigenlijk tegen mezelf.

Het goede nieuws
Inmiddels weet ik dat ik vrij snel kan opknappen van deze vermoeidheid. Mits ik het niet te ver laat komen, zoals ik dat vroeger altijd deed. Toen was m’n oplossing: gewoon doorgaan, niets aan het handje. Maar dat was vroeger. Nu weet ik beter. Ik heb geleerd dat slow ook oké is. Dat even aan mezelf denken niet per definitie egoïstisch is. Wat mij dan ook enorm helpt om uit die vermoeidheid te komen is me-time. En dan ook echt even quality-time met mezelf. Doen waar ik op dat moment echt behoefte aan heb. Ontspannen en ademhalen. Dat hoeft helemaal niet lang te duren. Van even uitchecken, van een wandeling, van bewegen of van scharrelen kan ik al enorm opknappen. De lat wat lager. Het even allemaal niet te serieus nemen. Compleet het tegenovergestelde doen van waar ik mee bezig was helpt ook als een tierelier. Even gek doen, een dansje, m’n hoofd en gezicht masseren. Een momentje met mezelf zijn. Dan gaat het weer stromen en kom ik weer in beweging en in de flow. De truc zit echt in de aandacht voor jezelf, wat jij nodig hebt.

Vraag het aan jezelf
Soms weet ik niet waar ik nou eigenlijk behoefte aan heb. Dan vraag ik het gewoon aan mezelf. Klinkt misschien een beetje vaag en gek. Maar echt, ik kan het je aanraden. Wanneer heb jij jezelf voor het laatst afgevraagd wat jij eigenlijk echt nodig hebt? En heb je dat dan ook echt gedaan en toegestaan?

Een mooie oefening daarvoor gaat als volgt:
Ga lekker liggen of zitten. Hoofd recht, met je kruintje omhoog. Armen en benen ontspannen. Adem een paar keer diep door richting je voeten. Forceer niets, dwing je ademhaling niet naar beneden. Je zal merken dat naarmate je meer en dieper doorademt, je ademhaling vanzelf gaat zakken. Wrijf je handen tegen elkaar en strengel daarna je vingers in elkaar. Leg je handen met je vingers nog in elkaar gestrengeld, boven op je borst en vraag eens aan jezelf: ‘Lieve schat, waar heb jij nu behoefte aan?’

Natuurlijk zit hier nog een hele wereld achter. Dat weet ik maar al te goed. Een wereld van grenzen stellen, hulp accepteren, nee zeggen, je eigen ruimte innemen, van jezelf op de tweede plaats, etc. Deze quick win helpt je om weer even op adem te komen. In ieder geval een stukje bewust te worden van waar je nou eigenlijk mee bezig bent. Even een time out te nemen en niets te moeten behalve voor jezelf zorgen. En dat is vaak al een enorme winst. Take good self-care!

Ik ga nu even naar buiten 😉

Eerlijk gezegd weet ik de woorden niet meer precies die ze allemaal zei. Het was veel. Heel veel. De woorden vielen als een waterval haar mond uit. Ze haalde amper adem waardoor ze nogal hyper klonk. Gaandeweg werden er nog meer woorden in zinnen gepropt.
Ze heeft het druk, erg druk, altijd! Dat begreep ik wel uit haar verhaal.

Eigenlijk keek ik alleen maar naar haar. En ondertussen luisterde ik naar haar zonder haar woorden al te veel vast te willen grijpen. Meer tussen de regels door, naar wat ze niet zei of juist non verbaal. Ik zag haar. Haar hele lijf, haar hele wezen schreeuwde om rust.
En precies dat was haar grote verlangen. Rust in de tent. Rust in haar. Rust om weer overzicht en helderheid te krijgen.

Ze had inmiddels door dat ik niet zoveel zei en zij alleen maar aan het doorratelen was.
Zo zei ze het zelf. Ik ratel altijd door. Dat is wat ik doe. Ik ratel door en ik draaf door.

‘Kom, laten we even samen stil zijn’
Ze nam een hap adem om weer een verhaal te beginnen. Ik nodigde haar alleen maar uit om te gaan zitten. Even niets. Even samen stil zijn. Even niets hoeven, niets uitleggen of overtuigen, niets verklaren of analyseren, niets vertellen, niets bewijzen, niets vinden. Geen gelijk hoeven halen of verbaasd zijn. Even op adem komen en het verhaal even laten voor wat het is.

Alleen maar samen 5 minuten stil zijn. Zonder iets te willen veranderen. Niet aan ademhaling, niet aan een fysieke houding en zelfs niet aan gedachten. We zaten naast elkaar en keken eigenlijk alleen maar wat voor ons uit.

Naast me hoorde ik een hele diepe zucht. Gevolgd door wat gapen. En langzaam ontspande haar hele lijf. Haar gezicht werd zachter, haar schouders zaten waar ze horen en haar ademhaling zat niet meer in haar keel maar een heel stuk lager. Ze voelde haar voeten weer op de grond en landde meer in zichzelf.

Geen doel op zich
Die 5 minuten samen stil zijn maakte veel bij haar los. En dat is ook wat stilte doet. Het gaat niet om 5 minuten geen geluid maken. Stil worden en verstillen is geen doel op zich. Juist door even stil te worden verdwijnen ditjes en datjes die ons zo bezig houden en alle bijzaken die we zo belangrijk maken, naar de achtergrond. En komt er ruimte voor de essentie, daar waar het echt om gaat. En ergens, diep van binnen weet je je eigen antwoorden wel. Alleen, daar kom je dan even niet bij. Die worden letterlijk overschreeuwd door een heel verhaal. Het maakt daarbij overigens niet uit of je dat hele verhaal hardop uitspreekt of in stilte in je eigen, vaak volle, hoofd. Het verhaal neemt hoe dan ook alle ruimte in waardoor er amper ruimte is voor een ander ‘geluid’. Het geluid van je eigen wijsheid en intuïtie.

Voor Annemiek (zo heet ze) waren deze 5 minuten een verademing. Dit was wat ze bedoelde en waar ze naar verlangde. Even niets. Even op adem komen. Even een momentje voor jezelf. Of juist je hoofd even rust gunnen. Even uit de ratrace en de stortvloed aan gedachten en meningen. Het moordende tempo van reageren op alles en iedereen om je heen. Om weer bij je eigen gevoel en wijsheid te komen.

Jemig, dit zou ik veel vaker moeten doen! Was het eerste wat ze zei toen ze weer begon te praten. Ze werd er zelfs een beetje emotioneel van. Ze voelde ineens dat ze zichzelf zo te kort had gedaan door maar door te gaan en niet af en toe even uit te checken en letterlijk even stil te worden. Ergens wist ze dit natuurlijk wel. Maar tussen weten en doen zit soms een enorm gapend gat. Dat het zo simpel kon zijn en voor de hand liggend raakte haar misschien nog wel het meest. Het leek wel alsof ik toestemming kreeg om even niets te hoeven. Alsof er een knopje om ging.

Natuurlijk hebben we nog wel het een en ander uitgewisseld hoe Annemiek in haar dagelijkse volle leven meer rust kan vinden wanneer ze weer het gevoel had door te draven. Met deze 5 minuten-ervaring had ze een quick win in handen die haar zoveel inzicht heeft gegeven en haar zeker verder helpt om haar eigen natuurlijke balans te vinden.

Verlang jij ook naar meer rust en ruimte in je dagelijks leven en je volle hoofd? Vraag dan hier het gratis e-boekje Happy Silenceday aan. Met tips, suggesties en inspiratie voor meer verstilling in je leven. Of boek een Time-Out sessie. Natuurlijk kan je ook terecht met je coachvraag.

We lagen op een kleedje in het bos en keken alleen maar om ons heen. Wat onwaarschijnlijk veel tinten groen! Kietelen, huppelen, wijsheid, vertrouwen, hoop en weten dat het goed komt, rust en even uitblazen. Zomaar wat associaties die spontaan opkwamen bij het zien van al deze kleuren groen tijdens de workshop bosbaden, kennismaken met Shinrin Yoku. Zonder nou precies te weten waar de kleuren voor staan, lieten we al die tinten groen eens lekker op ons inwerken.

Ga jij volgende keer mee in bad?
Voor 22 september staat de volgende workshop bosbaden gepland. 

 

Koningin van de kleur Anne-Lies Smal, schreef speciaal voor De Verademing een inspirerend gastblog over de kleur groen.

Wat groen kan doen
Als je ze daar zo ziet zitten, die vier vrouwen op dat bankje, dan kun je eigenlijk niets anders doen dan glimlachen. Het beeld ziet er zo relaxed en comfortabel uit. Alle vier een eigen houding. De een onderuit alsof ze 90 kilometer heeft gewandeld. De ander op het puntje van het bankje en dat niet alleen omdat het eigenlijk best een klein bankje is voor vier personen maar omdat ze mooie dingen ziet. Na een daverende lachbui is ieder in haar eigen gedachten verzonken. Gedachten over wat er in het leven speelt, gedachten die er toe doen en misschien wel de reden dat je koos voor een goede wandeling en een poosje buiten zijn.

Naar buiten, de natuur in en kiezen voor zendtijd voor je ziel. Groen om je heen omdat het zo’n fijne kleur is. 50 tinten groen en voor ieder wat wils. Voor iedereen een andere betekenis en voor iedereen een andere helende of helpende functie. Groen heeft zoveel diversiteit en betekenis en laat ons zo graag zien wat er speelt.

Lieve Lente
Neem nu de vrouwen op het bankje. Lieve kan bijvoorbeeld het lonken niet laten op dit moment met het lichte limegroen. De blaadjes dansen in het zonlicht en lijken eerder limegeel dan groen. Hoewel ze het liefst haar ogen wil sluiten voor wat deze kleur haar wil zeggen maakt haar lijf aan alle kanten sprongetjes. Deze kleur van zichtbaar worden en zijn, van uit elkaar barsten van groeien en jezelf in het licht zetten net als de lente. Ze wil de kleur omarmen maar oh boy wat is het spannend.

Zen
Carlijn staart stilletjes naar het diepe donkergroen alsof ze er helemaal in mee getrokken wordt. Alsof ze zwemt in een tunnel van donkergroen, verstillend, intens rustgevend, met als enige geluid de slagen van armen in het water. Een tunnel waar de prikkels verstommen. Waar ze alleen is met zichzelf en mag rusten na heel hard werken. Rust, zoals alleen een volwassen boom vol in donkergroen blad kan uitstralen. Wat voelt dat fijn op dit moment, enkel voelen. Adem in, adem uit. Hoe zen kan groen zijn? Hoe zen kan zij zijn?

Irritant
En dan Josefien. Zij voelt haar buik krimpen. Helemaal niet de rust van Carlijn. Haar maag lijkt zich om te draaien met het irritante uitzicht op al dat groen. Met name dat ene groen, die groen groen zeg maar. Niet grijsgroen, limegroen of smaragd nee echt groen groen. De groen die je helpt bij grenzen aangeven en waarvan ze weet dat haar iets te doen staat. De groen die zegt dat je niet hoeft aan te passen en dat je mag luisteren naar jezelf. Dat je het hek van je hart mag open en sluiten wanneer jij dat wilt. Dat Ja naar jezelf soms nee is naar de ander en dat dat niets meer is dan vette pech voor die ander. De ander zorgt voor zichzelf. Dat is niet jouw taak want als je zo op de ander gericht bent wie woont er dan in jouw hart?  Het leren voelen dat sommige relaties gewoon niet goed voor je zijn en door jouw nee veranderen. Misschien zelfs verdwijnen. Op die manier ontstaat er ruimte voor iets nieuws. 

Stil
Vrolijke, blije Roos is voor de verandering stil en lijkt in een goed gesprek te zijn verwikkeld met  een lichte olijfgroen. Alsof de kleur haar uitnodigt nog meer te luisteren naar haar intuïtie, naar haar talenten en haar levenswijsheid. Nu haar kinderen de deur uit zijn, haar lief bemoedigend langs de zijlijn staat, lijkt eindelijk het moment daar te zijn. Te kiezen voor persoonlijk leiderschap, voorbij de inschikkelijkheid. Nu niemand meer voor laten gaan maar de wereld trakteren op dat wat ze al die tijd heeft laten rijpen onder haar bescheidenheid maar waar de wereld wel op zit te wachten namelijk haar vrouwelijk leiderschap.

En jij?
En zo werkt groen, het is boordevol betekenissen maar het belangrijkste is: Wat betekent het voor jou. Welke woorden komen er bij jou op na een bezoekje aan groen. En wat doe jij met die inzichten? Laat je ze liggen of blaas jij ze leven in? Groen van lucht in je longen en liefde in je hart voor de groeiprocessen van het leven. Ga mee even naar buiten om jezelf de ruimte te geven en te ontdekken wat groen jou te vertellen heeft?

Anne-Lies Smal – Bloei!

Anne-Lies is kleurexpert. Wil je meer leren over alle kleuren van de regenboog? schrijf je dan in voor de nieuwsbrief of de colorfall training die in het najaar van start gaat bij Bloei!

Ga jij volgende keer mee in bad?

 

 

De vakantieperiode is aangebroken. Heerlijk! Je hebt er vast naar uitgekeken. Iedereen vliegt er op uit naar fijne vakantieadresjes. Hoe verlopen jouw eerste dagen op je nieuwe ‘thuisbasis’? Spullen neer en hup de hort op? Of ben je de eerste tijd nog onrustig en kun je je draai niet vinden? Grote kans dat je dan eerst nog even moet landen op de plaats van bestemming. Fysiek ben je er dan wel, maar de rest kan er nog zo achteraan hobbelen.

Ik heb gemerkt dat ik vaak echt even ‘aan moet komen’ op een nieuwe plek. Geef me even 5 minuten om m’n ‘dingetje’ te doen. Om me de ruimte toe te eigenen, te oriënteren, echt aanwezig te kunnen zijn en m’n plekje te (her-)vinden.

Je plek vinden en dat echt even je nieuwe thuis maken geeft rust en een fijne basis. Zeker als je gevoelig bent voor omgeving, sfeer en energieën is dit iets om rekening mee te houden. Het zorgt er voor dat je meer geaard bent en beter en dieper ontspant. Het grote genieten kan nu echt beginnen.

Deze kleine ritueeltjes kunnen je daarbij helpen.

1. Heet jezelf welkom met een liefdevol hallo op de plek waar je nu bent. Al of niet met je ogen gesloten. Adem een paar keer door met je aandacht bij je voeten en de grond.
   Het helpt op je naam te zeggen en de plaats en datum waar je op dat moment bent.
2. Brand een kaarsje of spray een fijne geur die bij jou hoort. Maar ook bloemen plukken uit de omgeving kan fijn zijn om even je eigen plek te markeren. Door je zintuigen te stimuleren ben je al meer aanwezig in het hier en nu
3. Rek en strek je uit en maak je fysiek even groter, breder, langer. Strek je armen en zet een grote cirkel om je heen. Visualiseer daarbij als het ware jou hele ruimte die je nu nodig hebt om je plek te vinden.

 

 

Heb jij er al van gehoord? Shinrin-yoku, ofwel Japans bosbaden. Overal zie je deze term opduiken als de trend van 2018. Trend? Hype? Oude wij in nieuwe zakken? Het fascineert me. Dus duik ik er eens lekker in. Als natuurcoach en Mind-Walk trainer kan ik er natuurlijk niet omheen.

Met veel plezier lees ik het boekje Shinrin-yoku, de helende kracht van bosbaden van Annette Lavrijsen.
‘De weg naar een gezonder, productiever en gelukkiger leven leidt door het bos’. Dat klinkt mij natuurlijk als muziek in de oren. Volgens het Japanse principe shinrin-yoku (bosbaden) heeft de natuur niet alleen het vermogen haar bezoekers te verwonderen en te laten ontspannen, maar vergroot zij ook ons fysieke, mentale en emotionele welzijn. Het maakt daarbij niet uit hoe lang je in bad gaat, als je maar in bad gaat. Met aandacht!

Universeel
In het boekje beschrijft ze verder een serie eenvoudige oefeningen waarbij je de omgeving bewuster leert waarnemen en alle zintuigen getraind worden. En zo via de natuur weer in verbinding met jezelf kunt komen. Ik herken veel oefeningen uit m’n eigen Mind-Walk trainingen en natuurcoaching. Shinrin-yoku is in die zin niet nieuw. Het is naar mijn idee een Japans invulling van een universeel verlangen naar meer verbinding met je eigen natuur. Trend, hype, way of life het maakt mij niet uit. Zolang we de weg naar buiten weten te vinden mag het van mij alles heten. Ik ben er van!

Workshop Kennismaken met Shinrin-yoku, een spa voor body and soul
30 juni van 10-12 uur Landgoed Elswout, Overveen

We dompelen ons onder in de heilzame werking van de natuur.
Kom tot rust en ontspan in deze natuurlijke spa.

 

 

 

Vandaag is het zo’n dag. Ik kan er niet omheen. Een echte ordinaire baaldag. Vraag me niet waarom. Ik weet het zelf ook niet. Geen idee waar ik precies van baal en wat me nu zo uit m’n hum brengt. De sterren, volle maan, nieuwe maan, hormonen, het weer, mezelf, zooi van de verbouwing, vermoeidheid, whatever. Het zal allemaal wel. Ik ga het ook niet analyseren. Meestal is het een opeenstapeling van een aantal dingen. Ik ga het nu niet ontrafelen. Van nature ben ik wel een opgewekte en blije bij, maar vandaag even niet. Ik voel het in m’n hele lijf.

Goed bedoelt

Verbaal en non verbaal is mijn baaldag heus wel merkbaar voor mijn omgeving. Ook al probeer ik dat oprecht tot een minimum te beperken. En ohw, lieve omgeving, hoe goed bedoelt ook, het helpt me nu niet door te zeggen dat ik me op de schoonheid van het leven moet richten of meer focus op dankbaarheid moet hebben of erger nog, door te vragen: mag het er zijn? En oja, ga me alsjeblieft ook niet opvrolijken. Laat mij even lekker balen. Beetje sudderen, beetje pruttelen. Misschien schijnt vanmiddag dan wel weer de zon. En lach ik weer mee om de grapjes.

Dat zouden meer mensen moeten doen

Echt, ik ben van mening dat meer mensen dat zouden moeten doen. Zichzelf even de tijd en ruimte geven om te balen. Waarom niet? Balen is hartstikke gezond en hoort bij het leven. In de shiny happy people world lijkt er wel een taboe op te rusten. Het leven is niet altijd roze, vrolijk en gezellig. Balen hoort er bij. Kennelijk vraagt er iets om aandacht. Dit negeren is super ongezond en bijzonder onnatuurlijk. Daar word je echt een kruitvat van. Een projectiel, met alle gevolgen van dien. Daarnaast kost het bakken met energie en levert het behoorlijk veel stress op. Voor mij is dit baalgevoel vaak een signaal dat ik weer even terug moet naar mezelf. Even stil moet staan.

Er is nu maar een plek waar ik het liefste ben. En dat is buiten.
Schoenen aan, jas aan, toch die plu mee en lopen. Op de valreep doe ik ook het baaldagboek van Inspirerend Leven nog even in m’n tas voor je weet maar nooit. Het zou zomaar kunnen zijn dat ik vandaag het meest dankbaar ben dat ik mezelf even de ruimte heb gegeven om te balen.

Wat doe jij als je baalt? Ik ben er wel nieuwsgierig naar.

Bewust Balen is niet voor niets een van mijn Juweeltjes van Ritueeltjes. Geef jezelf even de tijd en de ruimte.