Als in het najaar de centrale verwarming weer aan gaat ben ik de sjaak. Lopen mn holtes vol, krijg ik last van mijn bronchiën, heb ik het benauwd. De griep van dit jaar hakte er ook in. Veel mensen hadden luchtwegproblemen. And so had I. Het is inmiddels een bekend verschijnsel.

Zodra ik me zo voel, roep ik acuut externe hulptroepen aan.
Ik minder drastisch met suikers, zetmeel, zuivel, alcohol. Laat naaldjes zetten bij de acupuncturist en heb eucalyptus in m’n diffuser. En echt het helpt. De verlichting is al snel voelbaar.

Spaans benauwd
Maar ergens zit ook een stukje benauwdheid wat niet te bestrijden is met naaldjes en eucalyptus. Een benauwdheid die ik ook heel goed ken en die zich niet aan laat jagen door een centrale verwarming. Die vooral aangewakkerd wordt door een intern motortje.
Zo kan ik het Spaans benauwd krijgen bij het idee dat ik straks te oud ben en dat mijn kansen verkeken zijn. Dat mijn leven ineens voorbij is en wat heb ik er dan van gemaakt? Ik kan het ook Spaans benauwd krijgen van vriendinnen die ineens ernstig ziek worden. Benauwd dat mijn creativiteit en energie opdroogt. Ik kan het ook benauwd krijgen van sommige verwachtingen en verplichtingen waar ik geacht word aan te voldoen. Van sommige keuzes die ik moet maken. Van situaties waar ik liever niet in beland. En zo kan ik nog wel even door gaan. Van nature ben ik zeker geen doemdenker. Het lijkt wel alsof deze gedachten ineens over me heen gestort worden. Ken je dat?
Als ik niet oppas nemen deze gedachtes me mee naar een gebied waar ik helemaal niet wil zijn. Gaan ze met mij aan de haal en voed ik ze met ‘zie je nou wels’ en ander bevestigend gedrag. Of zorgen ze voor een enorm opgejaagd gevoel en een belachelijk tempo van leven. Allemaal reacties die in een split second gebeuren en z’n uitwerking hebben.

Punt bereikt
Net als m’n ‘externe’ benauwdheid, neem ik deze verkrampende benauwdheid ook serieus. Als ik namelijk mijn kop in het zand steek, komt het een andere keer weer als een boemerang terug. Zodra ik weer in het verhaal ga stappen wat het allemaal wel en niet zou zijn, hoe het komt en hoe erg het allemaal is, blijf ik in dat verhaal. Zo erg zelfs, dat het me blokkeert, verlamt of dat ik in paniek raak. Ik kom in ieder geval niet meer in beweging en de volgende ‘zie je nou wel’ is al weer geboren. Tijd voor m’n interne hulptroepen en even pas op de plaats.

Oplossen
Zeker bij gedachtes en ideeën waar je het echt benauwd van krijgt, ben je geneigd om hoog te ademen, of erger nog, je adem in te houden. ‘Blijf ademen, vooral als het spannend wordt’, is een bekende uitspraak van yogateacher Johan Noorloos. Een wijze les die ik vooral ook op de yogamat geleerd heb en nu in het dagelijks leven als een soort mantra werkt.

Het gevoel, het idee, de gedachten die mij verkrampt laat ik letterlijk oplossen door er midden in te gaan zitten en er dan in te ontspannen. Ik adem er als het ware doorheen. Laat de gehechtheid aan het waar of niet waar zijn van deze gedachte los. Het is een gedachte en de gedachte beangstigt me en maakt me benauwd. PUNT! Niets meer en niets minder. Door er in te ontspannen ontstaan er ineens weer nieuwe mogelijkheden en ruimte om in beweging te komen. Of het besef om te accepteren dat het nu is zoals het is en er voor nu met compassie in te berusten.

Adem uit
Adem uit en ontspan
Adem uit, ontspan met een liefdevolle glimlach
Adem uit, ontspan, glimlach en leef!