Stevigheid en veerkracht
Een grote steen, het liefst een rots. Dat had ze nodig. Eva van 32, met burn-out klachten.
Ik heb het gevoel alsof ik totaal van m’n pad af ben. Geen grond meer onder m’n voeten heb. Zo onzeker en wiebelig ben ik geworden. Ik herken mezelf niet meer. Die steen staat voor mij voor stevigheid, stevige grond. Sterk, krachtig en stabiel. Stevige grond als in vertrouwen. Vertrouwen op mezelf. Vertrouwen dat ik ook iemand ben om rekening mee te houden en die zich niet zo laat verpulveren. Want zo voel ik me nu wel. Ik voel me gemangeld. Ze zoekt een nog groter stuk steen. Het liefst eentje waarop ze ook echt even goed kan staan. De grond waar we nu op lopen is haar te zacht en te soft. Dat (her)kent ze wel. Daardoor lijkt ze zich nog bewuster te worden van het feit dat ze stevigheid onder haar voeten nodig heeft.
Ik laat haar even zoeken naar een voor haar geschikte stenen. Ze sjouwt wat met blokken en keien. Ik sta te kijken van haar fysieke kracht die ze hierbij laat zien. Gefocust en daadkrachtig. Als ze klaar is met sjouwen en slepen wil ze eigenlijk maar 1 ding. Op die rotsen staan. En dat doet ze ook. De metamorfose gebeurt voor mijn ogen. Eva staat op de stenen en torent best boven mij uit. Ik moet echt naar haar opkijken. Ik zie een meid die haar hoofd en haar rug recht. Zelfbewust en zelfverzekerd. Krachtig. Ze stond daar als een held.
Wat gebeurt er nu? Hoe voel je je op deze plek?
Eindelijk voel ik me weer krachtig, antwoordt ze. Ik heb overzicht en voel me stevig. Stevig van binnen. En dat zie ik ook duidelijk terug in haar houding. Ze blijft nog even staan om dit te voelen en van het moment te genieten. Ze vertelt dat ze dit gevoel ook wel bij zichzelf herkent. Die zelfverzekerde vrouw die ze was. Ergens onderweg in haar leven was ze die vrouw kwijt geraakt.
En ineens voelde ze zich kwetsbaar. En ook wel wat verdrietig. Dat ze zo van haar pad geslingerd en uit het veld geslagen is. Dat ze nu op dit punt in haar leven is gekomen. Ze is vastbesloten haar weg terug weer te vinden. Zeker nu ze zo gevoeld heeft dat ze die kracht nog wel in zich heeft.
Ik vroeg haar welke associatie ze nu kreeg. Of ze daar een voorwerp uit de natuur bij kon vinden. Intuïtief. Laat je maar leiden door je gevoel. Na wat rondlopen kwam ze terug met verschillende veren. Veren voor veerkracht. Haar veerkracht had een behoorlijke opdonder gekregen de afgelopen tijd. En eigenlijk al langer dan de afgelopen tijd. Als stevige rots was ze gewend te redden. Mensen en situaties om haar heen. Privé en op haar werk in de zorg. Maar sommige situaties waren te groot of vroegen wat anders dan doorgaan en doorzetten. Er zaten aapjes op haar schouders die zeker niet van haar waren maar die toch bij haar terecht gekomen waren. Voor sommige situaties had ze niet de tijd genomen die te verwerken. Het incasseren vroeg meer van haar. Maar ze kende maar een manier om daar mee te dealen. En dat was sterk zijn en doorgaan. Anders was ze soft en zwak. Dit alles bracht haar aan het wiebelen.
Ik vroeg haar of ze nog even op de rots wilde staan om zich weer stevig en krachtig te voelen. Maar dat wilde ze nu niet. Ze werd stil en had voor het eerst in tijden de behoefte om echt even stil te staan bij alles wat ze de afgelopen tijd voor haar kiezen had gekregen. Waarvan ze eigenlijk dacht, als ik maar weer sterk ben en door ga dan gaat het vanzelf wel weer over. Doorgaan en sterk zijn waren nu niet haar eerste prioriteit. Dat zou wel weer komen, daar vertrouwde ze op.
Elke veer vertelde een eigen verhaal van een situatie. De veren en hun verhalen waren het uitgangspunt voor de volgende wandeling.
Op de weg terug nam ze een grote steen mee en met stift schreef ze er groot VERTROUWEN op. Het voelde niet als een last maar als een anker.