Ik weet nog goed dat ik mijn eerste labyrint liep. Dat was in Ierland. In een piep klein plaatsje. En daar lag het grote labyrint. Een ding wist ik zeker. Ik zou dat plaatsje niet verlaten voordat ik het labyrint gelopen had.
So I did. And it was magic. En met deze ervaring pas ik het labyrint ook graag toe als werkvorm voor jou. Een manier om in stilte je eigen antwoorden te horen. Je eigen wijsheid aan te spreken. Diep van binnen weet je het allemaal wel. Die weg naar binnen, naar je eigen wijsheid, vind je in het labyrint.

De weg naar binnen
Het labyrint is een oeroud universeel symbool voor de zoektocht naar antwoorden op (levens-)vragen of naar stilte, rust en wijsheid. Het labyrint is een metafoor voor het levenspad en voor transformatie. Er zijn verschillende vormen die gebruikt worden. Kenmerkend is dat er altijd een pad is dat via wendingen naar het centrum loopt en weer terug. Via de weg naar binnen, de weg naar buiten weer vinden. Niet te verwarren met een doolhof. In een doolhof verlies je je weg, in een labyrint vind je je weg. De ‘gang’ door het labyrint kent drie delen. De heenreis, symbool voor loslaten. Het centrum, symbool voor ontvangen. De terugtocht, symbool voor het integreren van inzichten.

Het lopen
Een labyrint kan je op verschillende manieren lopen. Bijvoorbeeld met een vraag, een intentie, in stilte als loopmeditatie, om te gedenken of te eren, alleen of met een groep, als ritueel of om jezelf ‘uit de knoop te lopen’.
Hoe dan ook, het lopen van een labyrint is een krachtige manier om in stilte en rust je eigen antwoorden te vinden, te helen en te transformeren. De cadans van het lopen zorgt voor een positieve wisselwerking tussen lichaam en geest.

Zelf ervaren
Wil jij het labyrint zelf eens lopen en ervaren hoe dat is? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief of volg de Facebookpagina van De Verademing voor de meest actuele agenda. Het labyrint is vaak ook een onderdeel van de retreats.
Wil je een individuele afspraak, stuur dan een mailtje naar info at deverademing.nu.

Ervaringen van deelnemers
Lia B. “Toen ik na een wending ineens de zon heel warm op m’n rug voelde schijnen, wist ik ineens waar ik al die tijd zo naar verlangde en wat ik zo gemist heb. Een steuntje in de rug. Waar ik ook even tegenaan kan leunen.”

Ellen vH. “Ik zag ineens heel helder wat ik al die tijd doe. Bij elke tegenligger of passant, ging ik steeds aan de kant. Ik mag wel eens wat meer ruimte voor mezelf innemen.”

Sylvia in’tV. “Ongelofelijk, het regende inzichten. Zonder een woord te zeggen kwamen alle antwoorden als vanzelf. Ik  huppelde zowat het labyrint uit.”