Ja, moe van mezelf, je leest het goed. Moe van het ‘aan’ staan. Moe van het moeten. Ook moe van alle dingen zelf doen, moe van de hoge lat, moe van slim en strategisch bezig zijn. Moe van altijd maar rekening met een ander houden. Moe van alle prikkels en gedoe. En moe van het overal altijd maar een oplossing of een antwoord voor moeten hebben. Moe van mezelf maar moeten verbeteren en ontwikkelen. Moe van de toneelstukjes waar ik af en toe in beland. En vooral moe van alle goedbedoelde adviezen waarvan ik in paniek raak omdat ik dat niet ben, kan, heb en een ander wel… En ik weet zeker dat ik daar niet de enige in ben.

Serieus signaal
Met moe zijn zelf is niets mis. Maar als deze met name mentale vermoeidheid toeslaat, dan is dat een serieus signaal. Alarmfase 1 kan ik wel zeggen. ‘Laat me met rust!’, is het enige wat ik dan kan bedenken. Kop onder de dekens en er even helemaal niet zijn. Maar dat helpt niet. M’n hoofd staat aan. En die vindt van alles, die wil van alles, die vindt dat ik het niet kan maken, flink moet zijn… ‘Laat me met rust’, schreeuw ik eigenlijk tegen mezelf.

Het goede nieuws
Inmiddels weet ik dat ik vrij snel kan opknappen van deze vermoeidheid. Mits ik het niet te ver laat komen, zoals ik dat vroeger altijd deed. Toen was m’n oplossing: gewoon doorgaan, niets aan het handje. Maar dat was vroeger. Nu weet ik beter. Ik heb geleerd dat slow ook oké is. Dat even aan mezelf denken niet per definitie egoïstisch is. Wat mij dan ook enorm helpt om uit die vermoeidheid te komen is me-time. En dan ook echt even quality-time met mezelf. Doen waar ik op dat moment echt behoefte aan heb. Ontspannen en ademhalen. Dat hoeft helemaal niet lang te duren. Van even uitchecken, van een wandeling, van bewegen of van scharrelen kan ik al enorm opknappen. De lat wat lager. Het even allemaal niet te serieus nemen. Compleet het tegenovergestelde doen van waar ik mee bezig was helpt ook als een tierelier. Even gek doen, een dansje, m’n hoofd en gezicht masseren. Een momentje met mezelf zijn. Dan gaat het weer stromen en kom ik weer in beweging en in de flow. De truc zit echt in de aandacht voor jezelf, wat jij nodig hebt.

Vraag het aan jezelf
Soms weet ik niet waar ik nou eigenlijk behoefte aan heb. Dan vraag ik het gewoon aan mezelf. Klinkt misschien een beetje vaag en gek. Maar echt, ik kan het je aanraden. Wanneer heb jij jezelf voor het laatst afgevraagd wat jij eigenlijk echt nodig hebt? En heb je dat dan ook echt gedaan en toegestaan?

Een mooie oefening daarvoor gaat als volgt:
Ga lekker liggen of zitten. Hoofd recht, met je kruintje omhoog. Armen en benen ontspannen. Adem een paar keer diep door richting je voeten. Forceer niets, dwing je ademhaling niet naar beneden. Je zal merken dat naarmate je meer en dieper doorademt, je ademhaling vanzelf gaat zakken. Wrijf je handen tegen elkaar en strengel daarna je vingers in elkaar. Leg je handen met je vingers nog in elkaar gestrengeld, boven op je borst en vraag eens aan jezelf: ‘Lieve schat, waar heb jij nu behoefte aan?’

Natuurlijk zit hier nog een hele wereld achter. Dat weet ik maar al te goed. Een wereld van grenzen stellen, hulp accepteren, nee zeggen, je eigen ruimte innemen, van jezelf op de tweede plaats, etc. Deze quick win helpt je om weer even op adem te komen. In ieder geval een stukje bewust te worden van waar je nou eigenlijk mee bezig bent. Even een time out te nemen en niets te moeten behalve voor jezelf zorgen. En dat is vaak al een enorme winst. Take good self-care!

Ik ga nu even naar buiten 😉