‘M’n leven lijkt wel een groot doolhof op dit moment. Ik weet niet waar ik ben, waar ik sta, waar ik naartoe moet. Ik stuur brieven omdat ik moet solliciteren. Maar niets voelt goed. Over 4 maanden sta ik op straat en de paniek slaat me echt om m’n hart bij het idee dat ik straks niets heb. Ik wil gewoon een baan!’

Zo ongeveer begon de kennismaking met Judith.

Na ruim 20 jaar met heel veel plezier bij haar werkgever gewerkt te hebben, bleek ze ineens overbodig. Na een slepende en moeizame procedure heeft ze onder druk en met grote tegenzin een vaststellingsovereenkomst getekend. Al die tijd heeft ze zich staande gehouden en heeft ze zich positief opgesteld omdat dat haar het beste leek en het ook eenmaal in haar aard zit.

En nu, nu voelde ze zich verloren en heeft ze het gevoel alles kwijt te zijn. Het enige waar ze mee bezig is, is een baan te vinden. Want over 4 maanden is ze officieel zonder werk en dat idee hijgt in haar nek.

We vertragen onze pas totdat we stilstaan. Ik vraag Judith ook even letterlijk stil te staan bij het verlies van haar baan. Wat dit voor haar betekent en wat de impact voor haar is.
‘Het hele proces tot hier is heel pittig geweest. Ik moest m’n  hoofd er zo bij houden om de juiste beslissing te kunnen nemen. ‘
Ik vroeg haar even haar ogen dicht te doen en naar binnen te keren. Naar haar gevoel.

Wat voel je bij deze hele situatie?
Het voelt heel zwaar. Maar wat echt ondragelijk lijkt is de pijn die ze er onder voelt. Ze is echt zo boos en enorm gekwetst over de manier waarop alles is gegaan en hoe ze met haar zijn om gegaan. Meer dan 20 jaar in vaste dienst, een super leuk team en collega’s die voor elkaar door het vuur gingen. Daar is niets meer van over. Daar, daar laat ze haar tranen over. Dat afscheid, dat loslaten, dat oneerlijk en aan de kant gezet dat maakt dat ze zich verloren voelt. Het voelt alsof ze iets dierbaars verloren is.
En als ik aan dit gevoel toe zou geven, dan ben ik echt nergens meer, vult ze nog aan. Ik hoor mezelf zeggen dat ik me niet zo aan moet stellen. Ik ben gezond en er zijn mensen die het veel moeilijker hebben dan ik. Ik schaam me dood dat ik hier zo’n ding van maak. Als ik nou eenmaal die baan heb dan zou ik weer gerust zijn en gaat het allemaal wel weer.

Wat zou je nu het liefste willen? Is er iets wat hier symbool voor staat?
Haar oog viel op een konijnenhol.

Het liefst zou ik me terug willen trekken in m’n veilige holletje. Even met mezelf zijn en de boel de boel laten. Alles laten bezinken en orde op zaken brengen. Een plan maken. Maar daar heb ik nu geen tijd voor want ik moet alles op alles zetten om een baan te vinden.

Hoe zou het zijn als je daar wel aan toe zou geven? Even toegeven aan alle emoties en toegeven aan het ‘konijnenhol’? Stel je dat eens voor. Hoe zou dat zijn? Al lopende sprak Judith al haar ideeën en gedachtes hierover uit.

En – en
Judith zat zo vast in haar verkrampte overlevingspatroon dat ze moeilijk kon ontspannen en er geen ruimte was voor alternatieven. Het duurde even voordat er een opening was dat paden ook naast elkaar konden lopen. En zoeken naar en baan, en tijd voor jezelf om op adem te komen. Toen dat idee eenmaal doordrong ontstonden er spontaan oplossingen hoe ze haar dagen kon gaan vullen met zich te oriënteren op een baan, ontspanning en tijd om te rouwen en haar wonden te likken. Want zo voelde dat voor haar. Ze realiseerde zich ook dat haar banenjacht een manier was om haar boosheid en gekwetstheid niet toe te hoeven laten. Bang dat ze anders echt om zou vallen.

Na afloop van de sessie had Judith het gevoel meer overzicht en meer grip te hebben op haar situatie. Hoewel ze zeker nog boos, gekwetst en verdrietig was, voelde het al wel zachter en ruimer in haar. Het luchtte haar op om eerlijk aan zichzelf toe te geven hoe ze zich echt voelde. Het voelde minder zwaar en ze kreeg weer wat van haar energie terug. Dat gaf haar ook weer stevigheid en zelfvertrouwen.